De Coalitie Food2Food 2.0 met meer dan veertig ketenpartners zet zich in voor circulair gebruik van plastic. Het gaat om bedrijven die het Plastic Pact hebben ondertekend en zich sterk maken om het gebruik van plastic verpakkingen terug te dringen. In het Plastic Pact zijn levensmiddelenfabrikanten, retailers en plasticproducenten. Maar niet het Afvalfonds, dat de sorteerders betaalt. De CoalitieFood2Food richt zich op de industriële test van CurvCode. Dat is een Nederlandse innovatie voor het scheiden van plastics uit afvalstromen. Bij het scheiden van plastic ligt de grootste uitdaging in plasticrecycling.
photo credits: Nick Fewings (unsplash.com)
Niet goed kunnen recyclen
Het recyclen van petfles naar petfles gaat goed, omdat het materiaal vrij dicht is en daardoor verontreiniging enigszins op afstand kan houden. Polypropeen daarentegen, dat onder meer gebruikt wordt voor margarinekuipjes, kwarkbakjes en de emmers van cherrytomaatjes, is een ander verhaal. Dit materiaal is als een spons: het zuigt veel op. Voedselverpakkingen moeten immers voedselveilig zijn en volgens wetgeving moet daarom worden aangetoond dat gerecyclede plastics die opnieuw worden ingezet voor verpakkingen van levensmiddelen eerder zijn gebruikt voor levensmiddelen. Van polypropeen naar polypropeen recyclen gaat technisch op zich wel goed, maar nu kan dat alleen vanwege de wetgeving wanneer de verpakkingen worden gerecycled naar non-foodproducten, zoals emmers voor verf. Inmiddels heeft elke zichzelf respecterende multinational het Plastic Pact ondertekend en dus het gerecyclede plastic nodig om de duurzaamheidsdoelen te halen. Op dit moment wordt rond de 30 procent van het plastic gerecycled, terwijl 70 procent of zelfs meer technisch haalbaar zou moeten zijn.
De vraag naar gerecycled plastic neemt juist toe en dat moet ook, want anders zijn de doelen van het Plastic Pact niet haalbaar. De oplossing kan zijn om het verpakkingsmateriaal te ontwerpen met recycling in het verschiet. Die verpakkingen kunnen dan worden herkend in de sorteerstraat. Door een digitaal watermerk, een code te verwerken in de structuur van het plastic, kleine bobbeltjes of kuiltjes, die als een soort braille fungeren. In labels, stickers en sleeves zetten we de code bijna onzichtbaar in het artwork. Dit digitale watermerk kan vervolgens door de sorteermachine worden uitgelezen. Ook als de verpakking beschadigd is of sterk vervuild. Toch zit daar een addertje onder het gras, want de wetgeving loopt nog niet synchroon met de ontwikkelingen in het veld. Aan gerecycled plastic worden zwaardere eisen gesteld dan alle andere verpakkingsmaterialen, dat heeft een blokkerend effect op de ontwikkeling van food-to-foodoplossingen. De wetgever is langzaam de juiste richting op aan het bewegen. En dat is mooi, want plastic kan de meest duurzame verpakking zijn die er is. We mogen er best meer waardering voor uitspreken. Niemand staat stil bij het hoge niveau van plastic.
